Vanaf 1 april neemt Allianz Global Assistance een jaar lang de rol van coördinerend alarmcentrale op zich. De coördinerend alarmcentrale verleent, namens de gezamenlijke Nederlandse alarmcentrales, hulp aan Nederlanders die in het buitenland bij een calamiteit betrokken zijn.

Er is sprake van een calamiteit als er acht of meer Nederlanders in het buitenland bij betrokken zijn. In dat geval treedt er een protocol, het Calamiteitenprotocol, in werking volgens welke de hulpverlening geregeld wordt.

Coördinerend alarmcentrale

De eerste taak van de coördinerend alarmcentrale is zoveel mogelijk gegevens over de calamiteit te verzamelen. Gegevens als locatie, het aantal betrokken Nederlanders, het aantal gewonden en het mogelijke letsel. Op basis van alle informatie kan de hulpverlening georganiseerd worden. Allianz Global Assistance Nederland is onderdeel van een wereldwijd netwerk. Daarom kan in samenwerking met collega’s van onze buitenlandse vestigingen snel hulp ter plaatse worden geregeld. Afhankelijk van de aard van de calamiteit kan er vanuit Nederland een team met hulpverleners – dat meestal bestaat uit een arts, verpleegkundige, algemene hulpverlener en eventueel psycholoog – naar de locatie worden gestuurd om de gewonden te helpen.

Een calamiteit zorgt vaak voor veel aandacht van de media en veel vragen van onder andere de media en het publiek. Om iedereen goed te kunnen informeren over het verloop van de hulpverlening heeft Allianz Global Assistance meerdere infoteams en persteams gereed staan.

Samenwerkende alarmcentrales

De samenwerking tussen de Nederlandse alarmcentrales bij rampen is uniek. In de andere 28 landen waarin Allianz Global Assistance actief is, komt deze vorm van samenwerking niet voor. Naast Allianz Global Assistance zijn de ANWB, SOS International en Eurocross Assistance één keer in de vier jaar coördinerend alarmcentrale.

Het grote voordeel van dit calamiteitenprotocol is dat via één alarmcentrale snel inzicht wordt verkregen in de omvang ervan. Zo is de hulpverlening beter af te stemmen en wordt voorkomen dat meerdere alarmcentrales een medisch team uitsturen. Dit voorkomt eventuele onduidelijkheden ter plaatse. Het protocol ontstond na de vliegramp in Faro (Portugal) in 1992.